Historia

Nazwa taekwondo składa się ze słów: TAE oznaczającego stopę, KWON oznaczającego

pięść oraz DO oznaczającego drogę lub filozofię życia.

Trzema największymi organizacjami taekwondo o zasięgu światowym są:

World Taekwondo Federation (WTF), założona w 1973 , w Polsce reprezentowana przez Polski Związek Taekwondo Olimpijskie
International Taekwon-do Federation (ITF), założona w roku1966, w Polsce reprezentowana przez Polski Związek Taekwon-do ITF
Global Taekwon-do Federation (GTF), Po śmierci Mistrza Parka w Polsce przekształcił się w Polską Unię Taekwon-do, Zasady ITF.
European Taekwondo Association (ETA) . Mentorem był Mistrz Soo Kwang Lee, w Polsce prężnie rozwija się od 2004 r. odpowiedzialnym za rozwój jest Marek Tyczyński 6 Dan. ETA powstało jako Taekwondo dla Dzieci oraz dla tych którzy nie lubią polityki w sporcie oraz dla poszanowania wartości, jakie przyświecały twórcą Taekwondo w 1971r. Siedziba ETA mieści się w Halle, Niemcy. Stare zasady WTF.

Pierwsze udokumentowane fakty świadczące o istnieniu sztuk walki na Półwyspie Koreańskim pochodzą z początku naszej ery. Istniały trzy królestwa, które rywalizowały o władzę: Koguryo na północy oraz Silla i Pakche na południu. Wszystkie były zaangażowane w powiększenie swoich sił.

Królestwo Koguryo powstało około 37 roku p.n.e. Istnieje wiele przekazów historycznych, świadczących o tym, że znany był wtedy prosty system walki, Koguryo było otoczone przez wrogie chińskie plemiona Han na północy. Dlatego też w początkowej fazie tworzenia państwa, królestwo zorganizowało silny oddział wojowniczy zwany „sonbae”. Według historyków „sonbae” oznacza człowieka zasad, który nigdy nie cofa się w walce .

W królestwie Koguryo powstała sztuka walki o nazwie taekyon, w której przeważały techniki nożne, często mające formę pchnięcia stopą, a nie kopnięcia.

W Koguryo narodziły się koreańskie sztuki walki, ale znacznie większą rolę w ich rozwoju odegrała Silla, najmniejsze państwo z okresu Trzech Królestw w Korei, które powstało 20 lat przed Koguryo.

Silla było znane głównie z organizacji rycerskiej, noszącej nazwę Hwarang (Kwiat Młodości), zbliżonej w swej ideologii i celach do japońskiej kasty samurajów. Do organizacji należeli tylko młodzi ludzie pochodzący z arystokracji. Byli oni dobrze wytrenowani, demonstrując jednocześnie skromność, lojalność względem swojego królestwa i pełnie poświęcenia społeczeństwu. Te cechy miały im pomóc stać się ważnymi osobistościami w rządzeniu królestwem.

W czasach pokoju Hwarangowie służyli społeczeństwu, pracując w przypadkach wymagających szybkiej pomocy oraz przy budowie fortec i dróg. Młodzi wojownicy udawali się często w góry, gdzie w surowych warunkach ćwiczyli swe ciała oraz umysły w trakcie intensywnych medytacji.

W 676 roku rycerze Hwarang doprowadzili do zjednoczenia trzech królestw w jedno – Koryo.

Dynastia Koryo rozwinęła taekyon w bardziej systematyczny sposób i uczyniła go przedmiotem obowiązkowym podczas egzaminów kwalifikujących kadetów do wojska. Techniki i siła sztuki walki taekyon stały się efektywną bronią, zdolną nawet zabić człowieka. W armii, ćwiczenia sztuk walki zostały wprowadzone, aby w razie potrzeby mogły być użyte w czasie prawdziwej wojny.

We wczesnych latach dynastii Koryo, zdolności w sztuce walki były jedynymi wymogami, aby wstąpić do wojska, ponieważ królestwo pilnie potrzebowało obrony po podbiciu półwyspu . Zwykły żołnierz, opanowawszy mistrzowsko umiejętności taekyon, był awansowany na generała, młodych ludzi zachęcano do udziału w zawodach taekyon, gdzie wybierano najzdolniejszych, którzy później stawali się oficerami w wojsku.

Dynastia Koryo, w latach późniejszych, posiadając dostęp do prochu oraz nowych typów broni, stopniowo zmniejszała wspieranie treningu sztuk walki.

W 1392 roku została obalona dynastia Koryo i utworzona dynastia Chosun. Dynastia ta była założona na bazie ideologii konfucjańskiej na skutek czego zniesiono wszelkie święta buddyjskie oraz dano pierwszeństwo sztukom literackim nad sztukami walki .

Korpus Hwarangdo został rozwiązany, a wielu rycerzy schroniło się w klasztorach buddyjskich, na prowincji. Tam nadal kultywowali tradycję i KODEKS HWARANGDO. W tym okresie sztuki walki zostały zapomniane, praktykowane były przez nielicznych mistrzów, którzy schronili się w klasztorach. W 1592 roku na Półwyspie Koreańskim wylądowała armia japońska pod wodzą shoguna Hideyoshi .

Dzięki partyzantom składającym, składającym się ze spadkobierców hwarangdo, Półwysep Koreański, po 5 latach niewoli odzyskał niepodległość.

Jednak pod koniec XVIII wieku nastąpił renesans sztuk walki w Korei. Król Chongjo nakazał napisanie książki o sztukach walki, aby ocalić je od zapomnienia.

W 1909 roku rozpoczęła się okupacja Korei przez wojska japońskie. Armia koreańska została rozwiązana, a uprawianie koreańskich sztuk walki zabronione i karane więzieniem lub śmiercią. Taekyon i subak jednak przetrwały, przekazywane z ojca na syna. Wielu mistrzów, do elementów treningu subak i taekyon, włączyło wiele japońskich metod zaczerpniętych z judo i z kendo. Po wyzwoleniu Korei z japońskiego panowania, Koreańczycy zaczęli na nowo odkrywać znaczenie bycia samodzielnymi. Odkrywali też na nowo tradycyjne ludowe sporty, które zyskiwały coraz większą popularność. Song Duk – Ki mistrz taekyon wystąpił z prezentacją tej sztuki walki przed pierwszym prezydentem Republiki Korei Syngmanem Rhee, z okazji jego urodzin .

Jednak tradycyjne koreańskie sztuki walki były rozbite na wiele odmian. Każdy z mistrzów, założycieli szkoły, uważał, że jego system jest najlepszy. Ta olbrzymia ilość różnych szkół doprowadziła do sytuacji, w której koniecznością stało się połączenie i wspólne działanie. W 1955 roku doszło do spotkania większości koreańskich mistrzów sztuk walki w celu opracowania programu wspólnych działań. Nowemu, ujednoliconemu ruchowi, postanowiono dać jedną nazwę. Wybrano propozycję mistrza Choi Hong Hi – taekwondo. Skodyfikowano również nazwy technik i ćwiczenia formalne.

W latach sześćdziesiątych rozpoczęła się eksplozja zainteresowania taekwondo. Grupy pokazowe wyjechały najpierw do Stanów Zjednoczonych, a następnie do Tajlandii, Malezji, Wietnamu, krajów Europy Zachodniej i Kanady. W 1963 roku miał nawet miejsce pokaz taekwondo w gmachu ONZ.

Wielu koreańskich mistrzów opuszczało ojczyznę, aby nauczać taekwondo w innych krajach . Powstała konieczność kierowania ich działalnością poza granicami Korei.

W 1966 roku, ówczesny prezydent Koreańskiego Związku Taekwondo, mistrz Choi Hong Hi ( 9 dan ), zorganizował Międzynarodową Federację Taekwondo (International Taekwondo Federation) i został jej prezesem. Choi Hong Hi odegrał olbrzymią rolę w rozwoju taekwondo zarówno w Korei jak i na świecie. Międzynarodowa Federacja Taekwondo (ITF) nie znalazła uznania w oczach rządu i dlatego Choi Hong Hi zdecydował się wyemigrować do Kanady i założył tam w Toronto nową siedzibę ITF. Siedziba ta w 1987 roku została przeniesiona do Wiednia.

W Korei pod koniec 1972 roku powstaje Kukkiwon – Szkoła Mistrzów i Światowe Centrum Taekwondo.

W 1973 roku oficjalnie zatwierdzono powstanie Światowej Federacji Taekwondo ( WTF ) Siedzibą główną WTF jest Kukkiwon. Obecnie taekwondo to nowoczesna dyscyplina sportowa, działająca w wielu Federacjach. WTF doczekał się startu na Olimpiadzie. Zatracając zasady Staro koreańskiego Ducha Rycerzy Hwarang.

W kolejnych latach powstawały następne Federacje. Które ukierunkowywały się w tradycyjnym lub bardzo sportowym TKD.

W 2004 powstał apolityczny Związek Taekwondo- European Taekwondo Association/ 유럽 태권도 협회, jego mentorem był Soo Kwang Lee 9 Dan. Celem ETA jest dostosowanie Taekwondo dla najmniejszych dzieci, w tradycyjnym rozwoju ducha rycerzy Hwarang.

Ogromny nacisk położono na bezpieczeństwo i formy wychowawcze, eliminując brutalne techniki. Pierwszym prekursorem dziecięcego Taekwondo jest Tino Hennings/티노 헤 닝스 5 Dan z Halle, Niemcy. W Polsce Marek Tyczyński/마르크 티진스 키 5 Dan Kukkiwon, 6 Dan ETA. Mistrz Marek Tyczyński w Polsce ,wychował wielu Mistrzów. Którzy przekazują młodym adeptom mądrość staro koreańskiej sztuki walki w miękkiej dziecięcej formie.